नेपाली पत्रकारिता : मेरो अनुभूति !

गत बिहिबार कान्तिपुरमा "सुमनसंग" कार्यक्रम  हेरेपछि स्तब्ध भएको छु/  पक्कै पनि कार्यक्रममा आमन्त्रित कन्चन शर्माको बारेमा थाहा पाएर स्तब्ध नहुने को होला र ? एक पटक उनका  पति र छोराहरुलाई नधिक्कार्ने यो समाजमा को होला र ? तर नेपाली पत्रकारिताले एक पटक फेरी सबैलाई सोच्न बाध्य बनाएको छ / के हामीले हाम्रा मेडियाहरुले हामीलाई पस्केका सबै समाचारहरु सत्य र तथ्य हुन् जसलाई हामीले आखा चिम्लिएर बिस्वाश गर्नु उचित हो ? अथवा मेडियाहरुले पस्केका समाचारहरुलाई हामीले आफै  विश्लेषण गरेर फिल्टर गरेर पत्याउनु पर्ने हो ? राष्ट्रिय स्तरमा कहलिएका मेडियाहरु समेत कतिपय ठाउँमा चिप्लेको देख्दा तमाम मान्छेहरुको ज्ञानको श्रोत मानिएका यी मेडियाको तथ्यपरता , निस्पक्षता र बिस्वनियता मै गहिरो चोट पुगेको अनुभूत भएको हुन्छ  /

मीडियाले हाम्रो बिबेक लाइ कसरी ब्रेन वाश गर्छ ?r

गत साल राष्ट्रिय दैनिक नागरिकले दिल शोभाको आमाघरको बारेमा बेश्याबृतिको संगिन आरोप लगाउदै पहिलो पृष्ठमै समाचार छाप्यो / उक्त समाचारमा दिल शोभालाइ  लामो खोजमुलक पत्रकारिताको हवाला दिदै उनले अहिले सम्म गरेका कामलाई माटोमा मिलाई दिएको थियो / नागरिकमै छापिएको हुँदा  सबै  पाठकले  बिश्वाश  गरेर त्यो समाचार पढेर आफ्नो धारणा  गराएका थिए / आफुले श्रद्धा गरेकी देवी ठानिएकी दिल शोभाप्रति सबै पाठकले थुकको खोलो बगाएका थिए / पुरै समाजले उनलाई घृणाको नजरले हेरेको थियो / तर त्यो समाचार सत्य थिएन , भ्रम पूर्ण थियो / के त्यसको जिम्मेवारी स्वरुप पत्रिकाले अर्को सस्करणमा "क्षमायाचना प्रार्थी " का दुइ शब्द लेखेर उम्कन मिल्छ ? के दिल शोभाको बर्षौको मिहेनतबाट बनेको सामाजिक प्रतिस्ठा राष्ट्रिय पत्रिकाको एकै सस्करणले क्षत विक्षत गराउदा त्यसलाई कारवाही गर्ने कुनै निकाय छैन ? गाउँका  कुना कुना सम्म सर्व साधारणले यिनै पत्र पत्रिका पढेर आफ्नो धारणा बनाऊछन् , तर्क बितर्क गर्छन तर ति बिचराहरुलाई के थाहा हाम्रा राष्ट्रिय भनिने मेडिया को हालत यस्तो छ भनेर !

"सुमनसंग" भन्ने कार्यक्रमकै कुरा गरौ / उक्त कार्यक्रमको नामै  काफी छ  / कान्तिपुर टेलिभिजन , अनि सुमन खरेल / त्यो भन्दा अरु के चाहियो श्रोता र पाठकका लागि / तर के त्यो कार्यक्रमा कन्चन शर्माको  एक पक्षीय  भएन र ? के सुमन खरेलले हामी श्रोतालाई उनका पति र छोराहरुको प्रतिक्रिया   पनि लिएर प्रसारण गर्नु पर्ने थिएन ? यदि  उनले उक्त इन्टरभ्यू पहिला पतिलाइ देखाएर, त्यसको प्रतिक्रिया लिएर  मात्र प्रसारण गरेको भए आम मान्छेले  कमसेकम  सहि धारणा गराउन सक्थे ति पति पत्नीका बारेमा / हो कन्चन शर्मा लाई अन्याय भएको होला तर समाचारको अर्को साइड के हो भनेर जान्ने अधिकार आम पाठक र श्रोतालाई हुदैन र ? सुमन खरेल जस्तो  प्रतिष्ठित पत्रकारले संचालन गरेको कार्यक्रममा त  आम श्रोतालाइ आधा समाचार पस्केर धारणा बनाउन लगाइन्छ भने अरु को हालत के होला ?

सबै भन्दा दुखको कुरा त अहिले हामीले बनाउने विचार र धारणा,   हाम्रा ज्ञानका श्रोत जे भने पनि यिनै मेडिया भएका छन् / यी मेडिया जे भन्छन हाम्रा लागि परम सत्य त्यहि हो / यिनीहरुले लेखेका , प्रसारण गरेका कुरा अकाट्य हुन्छन हाम्रा लागि /  हामीले गर्ने चिया गफ हुन् या सिरियस चिन्तन प्राय यिनै मेडियाले बनाएको हुन्छ / हामी तर्क - बितर्क गर्छौ यिनलाई आधार बनाएर तर कहिल्यै सोच्दैनौ यिनीहरुको यथार्थ धरातल / २/३ वटा राष्ट्रिय  मेडिया हाउस लागे भने अहिले हाम्रो देशमा सेतो कालो हुन्छ / कालो उतिखेरै सेतो हुन्छ / अहिले आम मान्छेले डाक्टर गोबिन्द केसी वा लोकमान वा सुजाताका  बारेमा जे धारणा बनाएका छन् ति सबै मेडिया कै आधारमा बनाएका छन् र ति  सबै सत्य र तथ्य परक छन् जस्तो लाग्दैन / कति यथार्थ वा कति मन गढन्ते भनेर कसरि   छुट्याउने आम पाठकले ? कसरि फिल्टर गर्ने सर्वसाधारण पाठकले ?

राज्यको चौथो अंग भनेर चिनिने पत्रकारितामा कुनै नियन्त्रण छैन अहिले / मेडिया छाडा भएको छ आजकल  हाम्रो नेपालमा /अनलाइनमा जसले जे लेखे पनि हुने , ब्लगमा जे लेखे पनि हुने , जसको चरित्र जसरि हत्या गरिदिए पनि हुने, पत्रकार भने पछि जे मा पनि छुट हुने प्रबिर्ती बढेको छ / सायद त्यसैले यो  कहिले दिल शोभासंग चिप्लिन्छ , अनि कहिले अनुजाको एक करोड काण्ड मा चिप्लिन्छ अनि कहिले सुमनसंग चिप्लिन्छ/  सत्य, तथ्य र निस्पक्ष समाचार पढेर आफ्नो ज्ञानको क्षितिज फराकिलो बनाऊछु भन्ने पाठक त सधै बिचरा हुने भयो हाम्रो नेपालमा / कहिले होलान हाम्रो मेडिया  गर्व गर्न लायक , भरोसा गर्न लायक अनि ढुक्क संग पढ्न र पढाउँन लायक ?